Życzę Wam…

Zanim życzenia… opowiem Wam krótką historię. Świeżą bardzo, zapis sytuacji sprzed kilku dni.

—

Napisałem dla Sońki grę na tablet (mój tablet, nie jej). Zarwałem kilka nocy, dzięki czemu przypomniałem sobie jak się programuje, a mała może pobawić się w szukanie ukrytych pod kartami zdjęć rodziny – babć, dziadka, rodziców czy ciotek. A nawet Zoltana. Kilkanaście miesięcy ma to małe cudo, a radzi sobie z odnajdywaniem znajomych twarzy. I na dodatek sprawia jej to radość. A radość dziecka w połączeniu z technologią to coś najgorszego. Tak zawyrokowano. I w onlajnie i w offlajnie. Nie pomaga to, że trwa to tylko kilka minut (bo dłużej w miejscu ta dziewczyna nie usiedzi). Tablet w ręku dziecka to zło. I źli rodzice, bo dają go tylko po to, żeby mieć czas dla siebie. Dobrzy rodzice czytają książki, źli dają tablet. Czerń i biel. I nic pomiędzy. Bo przecież gry uzależniają i prowadzą do nieszczęść. Zmartwię malkontentów – bardzo dużo grałem w dzieciństwie, nie jestem uzależniony. I na dodatek jestem szczęśliwy.

—

Życzę Wam więc dużo szarości w nowym roku. Takiej zwyczajnej, wynikającej z samodzielnego wyciągania wniosków i nie ulegania tym, co widzicie i słyszycie dookoła. Nie wszystko musi być białe albo czarne. Nie trzeba być za albo przeciw. Można mieć pytania czy wątpliwości. Można wręcz nie mieć zdania w danym momencie i zbierać tylko informacje, niczym zadające milion pytań na minutę dziecko. To nie wstyd.

Życzę Wam też w nowym roku trochę wdupiemania. Szczególnie w temacie polityki i polityków. Uczcie się o nich tego, w czym są mistrzami. Bo chyba żadna inna relacja nie jest tak zachwiana jak ta pomiędzy szarym ludem i „wybrańcami” tegoż ludu – poświęcacie im zażarte dyskusje przy wigilijnym stole, kłótnie w pracy i gorące rozmowy telefoniczne. A oni – orły intelektu i sokoły erudycji – od momentu doczłapania się do koryta, zapominają o Waszym istnieniu. Aż do kolejnych wyborów.

I spełnienia marzeń Wam życzę. Albo chociaż jednego. Zostawcie coś na kolejne lata.