Życie w Hiszpanii

W Hiszpanii pali się fajki na potęgę. Przed sklepami w centrach miast, wystawione są specjalne, duże popielnice, z napisem “przed wejściem do środka zgaś tu papierosa”. W Hiszpanii przy gęsto zabudowanych osiedlach, kamienicach, blokowiskach przeważnie nie ma trawników (tereny zielone to głównie liczne, małe parki), co w połączeniu z wysoką temperaturą, idąc ulicą, daje kiepski rezultat. W Hiszpanii bywa zbyt głośno, zwłaszcza, gdy chce się już spać, a u sąsiadów jest impreza – codziennie. W Hiszpanii ludzie do siebie głośno mówią. Zbyt głośno. W hiszpańskich domach jest jakby brudniej niż w polskich…

..ale!

W Hiszpanii życie kwitnie. W Hiszpanii dzieci bawią się w parku, a rodzice nad nimi nie ślęczą i nie kontrolują każdego ruchu. W Hiszpanii jakby wszyscy się znają. W Hiszpanii ludzie są życzliwsi i zdecydowanie ufniejsi wobec siebie niż w Polsce. W Hiszpanii na targowisku wszystko jest świeże, prosto “od chłopa”. W Hiszpanii każdy jest wygadany i chętny do pomocy. W Hiszpanii, na przypadkowe nadepnięcie, popchnięcie kogoś nie reaguje się agresją i wyzwiskami lecz uśmiechem mówiącym “nic się nie stało”. W Hiszpanii kobiety nie mają cellulitu ;-), a mężczyźni są bardzo przystojni. W Hiszpanii, nocą przy starówkach dużych miast, jest więcej Hiszpan niż obcokrajowców (w przeciwieństwie np. do Krakowa) – grają w piłkę, jeżdżą na rowerach, grają, śpiewają, tańczą, cieszą się. W Hiszpanii jakby życie jest przyjemniejsze i prostsze niż u nas, zaś Hiszpanie są zdecydowanie życzliwsi i szczęśliwsi od Polaków…

Moje doświadczenie zebrane z kilku wyjazdów do Hiszpanii ogranicza się do kilkunastu miast. Sądzę jednak, że te kilka wyjazdów wystarczyły, aby mieć rzeczywisty obraz narodu hiszpańskiego.

Marzy mi się na “stare lata” tu zamieszkać – nie tylko ze względu na klimat, położenie geograficzne, czy kuchnię, lecz przede wszystkim ze względu na ludzi. Do tego zaś czasu często tam wracać…